21 Bestparenthoodcries Ever
Vanavond (29 januari) zullen onze traanbuisjes hun laatste strijd voeren tegen de emotionele aanval die 'ouderschap' heet. Zes jaar lang hebben we de Bravermans bijgestaan terwijl ze alles behandelden, van Asperger tot alcoholisme tot hartaandoeningen en weer terug, en nu Zeeks gezondheid achteruitgaat en Amber nieuw leven baart, lijdt het geen twijfel dat het definitieve afscheid de opening van de sluisdeuren als nooit tevoren.
good cop bad cop ijsblokje
Dus, om de enige echte show te eren die ons dingen heeft laten voelen, hier zijn de 21 beste huilmomenten in de geschiedenis van 'Parenthood', gerangschikt op basis van het feit of ik mijn mascara al dan niet gefrustreerd weggooide toen ik ernaar keek:
- Drew wordt een man. https://www.youtube.com/watch?v=yk7HuUOZDp4
Drew is altijd een van de meer gereserveerde Bravermans (of Holts, wat dan ook) geweest, maar het is meestal omdat hij het gevoel heeft dat hij een dapper gezicht moet hebben voor degenen die om hem heen lijden. Zijn zoete onbaatzuchtigheid bracht alle tranen toen Drew, die worstelde met Amy's reactie op haar abortus, een zeldzame gevoelens-sesh had met Amber. Kijk, jongens -- he kan schreeuw!
- Adam eigent zich cultureel toe.
Oké, oké, dus dit waren tranen van schaamte uit de tweede hand, maar toch tranen. Adams hart zat op de juiste plaats (zoals gewoonlijk) toen hij zijn hiphop-swag kocht voor die bizarre hiphop-bijeenkomst, maar het ineenkrimpen zal nooit eindigen - en wees gewaarschuwd dat alleen legitieme tranen volgen.
- Zeek raadt een jongere aan. https://www.youtube.com/watch?v=NL2JhUIo7UA
In latere seizoenen hebben we de zachtere, meer menselijke kant van Zeek gezien, dus het is gemakkelijk om te vergeten dat seizoen 1-3 Zeek veel minder open was met zijn gevoelens, en veel meer waarschijnlijk koppig en zelfs een beetje machismo. Dit veranderde allemaal toen Ryan (Matt Lauria) ter plaatse kwam, en Zeek's hartverscheurende gesprek met de door PTSD getroffen dierenarts, zowel A, maakte ons aan het huilen, en B, kraakte het fineer van een personage waar we zo graag meer van wilden zien. jaar.
- Mark dumpt Sarah. https://www.youtube.com/watch?v=pru4tPMCtYU
Om je de waarheid te zeggen, ik was nooit de grootste fan van Mark en Sarah als OTP. Ze hadden een geweldige chemie en Jason Ritter was een pop, maar ze waren gewoon op totaal verschillende plaatsen in hun leven. De pijn van Mark kwam echter tot uiting in deze scheidingsscène, op een van de zeldzame momenten dat we huilden om een niet-moedige man.
waar wordt tretinoïnecrème voor gebruikt?
- Crosby geeft een peptalk. https://www.youtube.com/watch?v=0b9K2CX3kFA
Crosby wordt niet vaak het sterke, gevoelige type in deze show, maar hij kwam echt op de plaat toen Julia op een van haar laagste momenten met Victor was. Zijn woorden waren precies wat zijn lijdende zusje op dat moment nodig had, en ook 100 procent waar.
- Kristina geeft iedereen het nieuws.
Toen Haddie terugkeerde van de universiteit, schijnbaar uit het niets en met een blik van extreme bezorgdheid op haar gezicht, kon Kristina de waarheid over haar kankerdiagnose niet langer verbergen voor de rest van de familie -- en we konden onze tranen niet langer inhouden als ze vertelde hen het nieuws.
- Joel verschijnt voor Jezus.
Meestal als ik huil om kerkdingen, hebben de tranen te maken met het feit dat mijn moeder me laat gaan. Maar toen Joel opdook bij Aida's doop om Julia te laten zien dat hij nog steeds in haar familie was geïnvesteerd, verloor ik het om een heel andere reden -- het was ons eerste teken van hoop voor dit worstelende huwelijk in jaren.
- Haddie en Adam hebben een vader-dochtergesprek. https://www.youtube.com/watch?v=8A6x8wk6SYA
Het is niet gemakkelijk om altijd de volwassene in het gezin te zijn, maar Adam Braverman laat het er gemakkelijk uitzien -- en te oordelen naar dit gesprek heeft Haddie deze opmerkelijke eigenschap zeker geërfd.
- Max leert dansen.
Kristina's afscheidsboodschap aan haar kinderen was hartverscheurend, maar dat gold ook voor de kleine dingen die ze deed om te genieten van wat ze dacht dat haar laatste momenten met hen waren. Bovenaan de lijst stond deze dansreeks met Max, terwijl Adam met een glimlach vanuit de keuken toekeek. Het is iets dat voor de buitenstaander normaal zou lijken, maar we wisten hoeveel die dans voor Kristina betekende, en het deed verschrikkelijk pijn.
- Haddie neemt afscheid.
NBC Een deel van wat 'Parenthood' zo geweldig maakt, is de relativiteit ervan, en Haddie's laatste afscheid van haar ouders toen ze naar haar universiteit ging, was een lief, ontroerend moment dat ons allemaal herinnerde aan hoe het voelde om eindelijk volwassen te worden. En die terugvlucht deed ze, voor een laatste knuffel? Onbetaalbaar, en ik ben er 99 procent zeker van dat ik het heb gedaan exact hetzelfde toen ik in mijn eerste jaar het land uitging. (Maak je geen zorgen, Kristina - dochters komen altijd terug.)
- 'Het is een ja.' https://www.youtube.com/watch?v=a9G2md0fWGY
Sorry, haters -- de show heeft in het begin misschien moeite gehad om erachter te komen wat hij met Hank moest doen, maar zijn heel andere worsteling met autisme en zijn lieve, ontroerende relaties met Sarah, Max, Amber en Drew was een hoogtepunt in het verleden seizoen. Zijn eerste voorstel aan Sarah was misschien overhaast, maar zijn vervolgacties om haar te laten zien hoeveel hij om hem gaf, spijkerde het meer vast dan dat hij die wieg spijkerde. Wij als publiek nodig zijn Sarah om haar happy end te vinden, en ik denk dat ze het vond met de juiste man -- en baan. De baan is ook belangrijk.
- Haddie komt naar buiten. https://www.youtube.com/watch?v=KLmey_sKDGI
We wisten duidelijk dat Kristina de seksualiteit van haar dochter zou accepteren -- het is tenslotte Kristina -- maar wat deze scène echt krachtig maakte, was te zien hoe Haddie de waarheid verborg omdat ze niet wilde dat haar ouders zich zorgen zouden maken dat dingen mis zouden gaan. moeilijk voor haar. Haddie is een relatief onbaatzuchtig en crimineel onderschat personage, en het was leuk om dat te laten zien, al was het maar voor een moment.
- Amber noemt haar baby Zeek.
Zien hoe ontroerd Zeek was toen hij zijn achterkleinzoon ontmoette, en Sarah's gezicht keek toe zijn gezicht, was perfect. Het is waarschijnlijk ook een teken van naderend onheil, maar wat dan ook. We zullen dat later behandelen.
pleisters repareren geen kogelgaten
- Julia verliest Zoe's baby.
We wisten vrijwel het hele seizoen dat Julia die baby niet zou krijgen, maar wetende dat het zou komen, maakte Julia's liefdesverdriet niet - en haar toewijding om het dicht te knopen en een goede ouder voor Sydney te zijn terwijl ze ermee omging - geen gemakkelijker. Weet je nog dat ze wegrende en in haar eentje huilde in dat droevige kamertje? Natuurlijk doe je dat.
- Amber knoeit met Zeeks dromen.
Amber had een behoorlijk moeilijke tijd toen ze in seizoen twee niet in Berkley kwam -- en om je de waarheid te zeggen, ik zou nog steeds echt willen dat ze het had opgezogen en naar de gemeenschapsschool was gegaan -- en het was geweldig ( slash hartverscheurend) om haar de klap in het gezicht te zien krijgen die ze nodig had via Zeek's 'knoei niet met mijn dromen'-speech. Dit was het moment waarop Amber zich realiseerde dat mensen meer van haar hielden dan ze zich ooit had kunnen voorstellen, en gelukkig is ze het nooit vergeten.
- Adam en Kristina vertellen Max dat hij Asperger heeft.
NBC 'Ouderschap' heeft zijn ups en downs gehad met vrijwel al zijn personages, maar één gebied waar ze altijd genageld het is geweest in het omgaan met Max's Asperger. Nu, misschien doodt dit me gewoon omdat een naast familielid - een rond de leeftijd van Max - ook te maken heeft met de 'kwaliteiten en moeilijkheden' die gepaard gaan met het syndroom, maar ik denk het niet. Sterker nog, ik denk dat de show dit probleem gewoon heel, heel goed aanpakt, en de eerste scène waarin Adam en Kristina hem vertelden over zijn 'handicap' en het uiteindelijk 'verkeerd' deden, was een onderbuikgevoel. Alles was echt, van Kristina's schaamte over haar tranen tot de beslissing welke terminologie ze moest gebruiken om te bepalen wat Max anders maakt. Dit kwam vroeg in de serie - in seizoen twee - en was een enorm teken van blubberige rotzooi die nog moest komen.
- Kristina neemt afscheid van Gwen.
Kort nadat Kristina haar gezondheidsverklaring had gekregen, nam haar geweldige vriendin Gwen een scherpe bocht in de tegenovergestelde richting. De show schuwde de eenzaamheid van de dood van Gwen niet, noch de pijn van Kristina terwijl ze worstelde met de grootste vragen van het leven. Soms is het gewoon niet eerlijk.
wanneer komt ongemakkelijk terug in 2016
- Victor wordt geadopteerd. https://www.youtube.com/watch?v=B0N8P2JMbeo
Gelukkige 'Ouderschap'-tranen zijn de beste 'Ouderschap'-tranen, en Victor die zich bij de familie voegt - waarbij elke Braverman aanbood hoe ze hem welkom zouden laten voelen - was de beste van de 'Ouderschap'-gelukkige tranen. Gefeliciteerd met het vasthouden van Max' hagedis, Lil' V.
- Max wint de verkiezingen.
Arme Max krijgt zelden grote 'overwinningen' op deze show, dus het was een enorm cadeau voor zowel fans als de Bravermans toen hij 'uit de kast kwam' voor de studenten op zijn vreselijke, vreselijke middelbare school (daarover later meer ). Zeggen dat 'zijn grootste kracht' uit zijn Asperger kwam terwijl Haddie hem vanaf de zijlijn aanmoedigde, was gewoon prachtig; niets meer te zeggen door al deze tranen.
- Kristina laat een krachtige boodschap achter. https://www.youtube.com/watch?v=D83xBfxKrjg
Kristina's goodybe-boodschap voor Max -- 'Mijn wens voor jou is dat je de wereld in gaat. Stap uit jezelf en laat de wereld zien hoe mooi je bent, en wat een geweldig persoon je bent' -- werd alleen overtroffen door haar afscheid van Nora. Hoe oneerlijk was het dat Kristina een baby op de wereld had gebracht en toen (schijnbaar) haar tijd met haar had beroofd, in elk frame tegenkwam, en Adams huilbui terwijl hij ernaar keek was brutaal.
- Max wordt gepest.
Helaas, hoewel veel 'Parenthood'-tranen gelukkige tranen zijn, gaat de eerste plaats naar een van de moeilijkste scènes die fans van P-Hood ooit hebben moeten doorstaan -- 'waarom haten alle andere kinderen me?' Alles hieraan voelde heel verdiend en heel echt, vooral de hulpeloosheid van Adam en Kristina toen ze zich realiseerden dat ze hun zoon nooit konden beschermen tegen de wreedheid van middelbare scholieren. Het is iets dat vrijwel elke ouder meemaakt, maar voor de ouders van een kind met Asperger is de pijn uit de tweede hand net zo veel groter. Als Kristina op de achterbank klimt om bij hem te zijn, verliezen we het allemaal. We alle doen.
Oh, en trouwens? SCHROEF JE, MICAH. Naai je voor altijd.
